Το ούζο είναι αλκοολούχο ποτό ελληνικής παρασκευής και ανήκει στην κατηγορία των λικέρ. Συνήθως είναι αρωματισμένο με γλυκάνισο, ευρέως γνωστό στην Ελλάδα και θεωρείται ως το εθνικό ποτό.
Η ιστορία του ούζου δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη, αλλά πολλοί ισχυρίζονται ότι υπήρχε στην αρχαιότητα με τη σημερινή του μορφή ή άλλη. Η παραγωγή του στην Ελλάδα ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα και εντάθηκε μετά την ανεξαρτητοποίηση της. Η αφθονία ποιοτικών, τοπικ
ών πρώτων υλών, όπως η μεγάλη ποικιλία αμπελιών, τα αρωματικά φυτά (γλυκάνισο, μάραθο, μαστίχα κλπ.) και το νερό, συντέλεσαν στην αναζήτηση και δημιουργία ενός ποιοτικού προϊόντος. Ως σημεία παραγωγής του αναφέρονται ο Τίρναβος και η Καλαμάτα. Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα η παραγωγή του ούζου γνώρισε μεγάλη άνθηση στο Πλωμάρι της Λέσβου.
Η διαδικασία απόσταξης του ούζου δεν έχει αλλάξει σημαντικά ανά τα χρόνια. Στο παρελθόν το ούζο παρασκευαζόταν στο αποστακτήριο, με διπλή απόσταξη αποστάγματος σταφυλιών, που είχαν υποστεί ζύμωση. Στο απόσταγμα γινόταν προσθήκη διάφορων αρωματικών υλών, με πιο διαδεδομένο το γλυκάνισο. Ο καρπός του γλυκάνισου ξεχωριζόταν από τα κοτσάνια με τον παραδοσιακό τρόπο, το λεγόμενο "δριμώνιασμα". Το 1932 οι παρανωγοί ούζου ανέπτυξαν τη μέθοδο απόσταξης σε χάλκινα αποστακτήρια, που έως σήμερα θεωρείται η πιο σωστή μέθοδος παραγωγής ούζου. Εκτός από την παραγωγή του από πολτοποιημένα σταφύλια, το ούζο σήμερα παρασκευάζεται και από την απλή ανάμειξη καθαρής αλκοόλης, ανηθόλης και νερού και μιας μικρής ποσότητας αιθέριων ελαίων. Συνήθως, η αλκοόλη που περιέχει είναι 40% - 50% και η ανηθόλη έως 0,15%. Το θόλωμα που παρατηρείται με την προσθήκη νερού στο ούζο οφείλεται στην αποβολή της ανηθόλης.
Σύμφωνα με τον Κανονισμό της ΕΟΚ (1576/1989) ένα προϊόν ονομάζεται "ούζο" όταν αποτελείται από τουλάχιστον 20% απόσταγμα και το υπόλοιπο αρωματισμένη αλκοόλη. Το 1989 το προϊόν με την ονομασία "ούζο" κατοχυρώθηκε ως ελληνικό και αναγνωρίστηκε το αποκλειστικό δικαίωμα παραγωγής του στην Ελλάδα.
Στη σύγχρονη πλέον Ελλάδα τα παραδοσιακά ουζερί υπάρχουν σε κάθε πόλη και χωριό. Το ούζο σερβίρεται συνήθως σε καραφάκια (μικρά γυάλινα δοχεία) και πίνεται αργά, σκέτο, με νερό ή και παγάκια. Συνοδεύεται πάντα από τους παραδοσιακούς ουζομεζέδες, δηλαδή ποικιλίες ορεκτικών, όπως τα ψάρια, τα οστρακοειδή, το κρέας, τα φρέσκα χόρτα και λαχανικά, οι πίτες, τα τοπικά τυριά, το ζυμωτό ψωμί ή τα παξιμαδάκια. Σε συνδυασμό με την καλή παρέα και πολύ μεράκι, οι Έλληνες απολαμβάνουν το ουζάκι για ώρες!